2 lutego 2019

Izrael – countdown

Zaczynam odliczanie. Za dwa tygodnie już tam będę. Wyszłam sobie na balkon i spojrzałam na ciemną hałdę, której jeszcze nie zasłania bezlistna, na razie, brzoza na wujkowym ogrodzie. Kocham ten widok o każdej porze roku, dniem i nocą. Za hałdą migocze radlińska koksownia i jej kominy. Po szosie na hałdzie, od czasu do czasu, przejeżdża auto. Cichy, ciągle zimowy, choć dziś prawie wiosenny, wieczór. Nad domem sąsiadów migocze jakaś planeta (chyba). Moja znajomość astronomii ogranicza się do rozpoznawania słońca, księżyca, czasem Marsa  😉 I przy tym patrzeniu na wieczorną okolicę usłyszałam to złowrogie buczenie na górze. Samolot! Zawsze latają nad moim niebem, a ja truchleję, by nie spadły. Ujrzałam światełko między chmurami. Od lewej do prawej leciał, czyli wylatywał z terenu Polski. Już się scykałam na myśl o tym, co będzie za dwa tygodnie. Muszę ze sobą do tej maszyny zabrać najstraszniejszą ze strasznych książkę o Holokauście, by się skupić na czymś, co było o miliony razy straszniejsze od latania stalowymi potworami. 

Pierwszy meeting przedwyjazdowy odbył się w KATO. Zespół wyjazdowy jest nieliczny, ale jak to mówią, śliczny  😆 co widać na poniższym zdjęciu. Na focie tylko mała część kilkunastoosobowej grupy, z której znam w sumie jedynie trzy osoby. RODO kazało mi zaserduszkować buźki  :mrgreen: Niestety nie znam się na innych sposobach zamazywania facjat, więc został prosty Paint. Swojego pychola nie zamazuję, bo i tak jest publiczny.

Chyba będę jedynym agnostykiem na tym tripie. W dodatku ostro przeklinającym i posiadającym różne inksze złe nawyki  :mrgreen: No trudno. Bez diabełków świat byłby nudny. Father Tomasz, który będzie mieć nad grupą pieczę duchową, na pierwszy look wydaje się być normalnym gościem. O drugim człowieku w czarnym stroju, który był na spotkaniu powiem: „zakluk, zakluk”. Czyli zakluczyłam sobie buzię i no comment. Ten nie leci. Ufff.

Dostosuję się, nie ma problema, choć ponownie ochrzcić się nie dam, ani żadnych ślubów nie będę odnawiać. Parafrazując jednego Burbona, męża inteligentnej Margot (ehh, te historyczne Małgosie to były niezłe szelmy i gałganki) powiem, że Israël vaut bien une masse. Dla takiego widoku, jaki miała Młoda można być i na paru mszach. 

Na razie, to ciepię na walizę co mi się tam przypomni. A że szajspapiór u mnie najważniejszy to już wiecie od dawna. Tym razem szarpnęłam się na izraelskie barwy narodowe i będzie white and blue. I antysraczkowe leki, bo zespół jelita drażliwego atakuje.

Waliza też dorobiła się dodatkowej patriotycznej naklejki. Też jest white and blue. Rybnik rulez  :mrgreen: A jak! W żydowskim kraju hanyskiego „Jeżech z Rybnika” nikt nie odczyta, więc trza się otagować tak bardziej geograficznie poprawnie. No i barwy właściwe. Polskiej przylepki lepiej nie dawać, bo nie ma się czym chwalić w ostatnich czasach. 

Spotkanie z moimi potomkami, czyli Ruth i Elim Mannebergami ustalone i już na samą myśl mi się chce płakać z radości. Obraz dla nich, zamówiony u wybitnego lokalnego akwarelisty, się maluje. Jeszcze mnie bombarduje mailami o spotkanie w Jerusalem, jeden inny znajomy z Hameryki, który akurat wtedy będzie ostatni dzień w świętym mieście. Ale mu nie napiszę: Sid, przyjdź do kościoła  :mrgreen: Pożyjemy, zobaczymy. Może uda się pod Ścianą, albo przy symbolicznym grobie Dawida, ewentualnie autentycznym grobie Schindlera. Innym znajomym Żydom nawet nie piszę, że lecę, bo bym musiała tam spędzić miesiąc.

Tymczasem pyrsk ludkowie. Zabieram się za analizę świeżutkich jak bułki z chwałowickiej piekarni, choć w sumie czerstwych, aktów, sfotografowanych 3 dni temu przez Młodą w raciborskim archiwum. Dobrze mieć następcę. Żydowskie zgony, śluby… miód i maliny. Do zaś  😉 

Fot. nr 1 by Damian, fot. nr 2 by Krzysztof, reszta by Małgosia co zaraz rzuca się w oczy.

21 marca 2015

Chwałowicka hałda pierwszego dnia wiosny

Zachwycić się parkiem jest łatwo. Każdy zobaczy piękno w purpurowych rododendronach. Poprzycinane krzewy i wymuskane trawniki są wizytówkami miast. Wiosna w takich miejscach jest kolorowa, pachnąca, bogata. Taka bombonierka. Słodkość aż do korzeni zębów sięga i trzeba je zaraz myć pastą do Senso… itd. (nie lokuję produktu).

A na hałdzie? Chaotycznej, ciągle sypanej, z torem kolejowym, śmieciami, słupami, spychaczami, itp., itd.?  Jaka jest tu wiosna? Aaa, jest jak tytka kukułek. Zwykła i ze smakiem babcinym. Albo jest jak kołoczyk z Ochwatowej piekarni.

Mówili dawniej, że każda potwora znajdzie amatora. Moja hałdusia też  :mrgreen: Oblazłam z okazji pierwszego dnia wiosny ten mój hałdziany ekosystem i zmniejszyły mi się wyładowania w głowie  😆 Do teraz się oblizuję.

P1510395

Czytaj dalej

Kategoria: Różniste, Rybnik | Możliwość komentowania Chwałowicka hałda pierwszego dnia wiosny została wyłączona
25 kwietnia 2014

Chwałowicka hałda

Drzewa, drzewa, drzewa… czyli po raz drugi podążam tropem Listów pROWincjonalych, ale bardziej na swoim placu, czyli podwórku chwałowickim. W moim Rybniku (o rudzkich lasach nie wspomnę, bo od nich jest inny niewiarygodny fachura) tu ktoś drzewo wytnie, tam uzna, że chore więc musi być usunięte, tam chce zasypać zwałem, jak to teraz planuje się na Meksyku. Jednym ciachnięciem, czy podpisem i nie ma zielonego parasola, który rósł przez kilka pokoleń. Trza usunąć bo za wielkie, trza upitolić bo liście lecą, a może bo korzenie ryją nie tam gdzie powinny, bo kablom przeszkadzają, bo jakaś „ruła” ważniejsza, albo droga, o której się fanzoli od 30 lat i przez następne jeszcze będzie jedynie fanzolić.

23.04 (41)

I w taki sposób, gdzie się nie spojrzy,  powiększają się betonowe, brukowane pola i mnożą się puste miejsca po wyciętych komórkach naturalnych płuc Śląska. Mieszkam pod hałdą, która okala moje ukochane Chwałowice prawie ze wszystkich stron. Nie narzekam już na nią, bo od wielu lat jest elementem krajobrazu, na który patrzę z okien.

mp_halda (6)

Mogę z ręką na sercu przyznać, że jestem do niej przyzwyczajona, a wręcz mam do niej sentyment.  Oswajanie z nią trwało jednak sporo czasu. Moja hałda jest w większości już zalesiona, choć nadal jest, jak się to mówi, czynna i dosypywana. Jej ukształtowanie się stale zmienia, powstają nowe zalewiska, takie różne zgórki i podgórki.

mp_halda (9)

Jeździ po niej pociąg z kamieniem i reszteczkami węgla, pracują na niej zbieracze (nawiasem mówiąc bardzo ciężko pracują i za to ich szanuję), śmigają po niej quady, ludzie uzależnieni od wysokiego poziomu adrenaliny urządzają na niej zawody motokrosowe, mieszkają na niej bażanty, zające, sarny, wiewiórki, lata nad nią jedna rodzina bociania, na zalewiskach pływają łabędzie i kaczki.

mp_halda (3)

mp_halda (4)

mp_halda (1)

Ta hałda nie miałaby tego zagmatwanego leśno-industrialnego uroku bez drzew nasadzonych celowo przez ludzi, czy też przypadkowo przez przyrodę.  Człowiek zniszczył, ale człowiek naprawia. Rosną na niej sosny, świerki i brzózki samosiejki, są robinie akacjowe i czeremchy, leszczyny i rokitniki, jeden lichuśki jałowiec, bycza forsycja, białe i fioletowe bzy, irgi, ponownie introdukują się ostrężnice, dęby, choć jeszcze nie tak stare jak rogalińskie, ale już słusznych rozmiarów –  totalny full wypas dendrologiczny.

mp_halda (2)

Co prawda na razie nie ma platana, ale to kwestia czasu 😀 . Rosną na niej grzyby, powoli widać i porosty, no i pewno żyje na niej rodzina kreta Marcusia, którego przeprowadziłyśmy z naszego ogródka, bo u nas jego egzystencja była zagrożone z powodu dzikich, choć domowych kotów, a raczej kotek.

Moja hałda już nie jest betonową pustynią, choć ktoś z daleka mógłby stereotypowo pomyśleć, iż takie śląskie miejsce, to na pewno jakiś syf i malaria. Nic bardziej mylnego.  Hałda moja, czy też nasza, jest bardziej zielona niż miasto, bo na niej się drzew nie wycina, a dosadza. Od czasu do czasu, gdy coś mi się na własnym ogrodzie wysieje, bądź wyrośnie nadplanowo, to wykopuję i walę pod hałdusię, tam wsadzam w tą twardą ziemię, która nie za łatwo przyjmuje do siebie rośliny, bo wyjątkowo kamienna i trudna w uprawie.  Taka śląska niby gleba. Oporna, twarda, mało wyrafinowana, jałowa, grudowata,  ale wierna i oddana, gdy się wie jak z nią postępować.

mp_halda (8)

Nie jestem jedyna, która tak robi. Moi sąsiedzi też nie wywalają zbędnych krzewów.  Nasz las przy chwałowickiej hałdzie jest coraz bardziej egzotyczny i kolorowy.

Może to taki zaczątek Parku Rodziny, który jest pomysłem Forum Obywateli Rybnika… Kto wie…

Może stanie się ona wzorem dla hałdy, którą przez lata będą sypać na Meksyku… Kto wie…

Może po wielu latach, z tych pitkowatych krzewów wyrośnie podhałdowe arboretum 😉  Kto wie…

mp_halda (10)

Nasza hałda od kilku lat jest miejscem majowych spotkań eksploratorów, czyli moich przyjaciół  z różnych zakątków mapy. Następne spotkanie wnet, więc czas wracać do sadzenia, czyli leczenia ran zadanych przez ludzi przyrodzie . Hałda musi być piękna na powitanie gości. Zresztą,  co jo godom, co jo godom  😉 . Toż ona jest zawsze piękna, nawet gdy kamienna. Spójrzcie zresztą sami.

mp_halda (12)

mp_halda (13)

mp_halda (7)