Pół roku w rytmie „Misirlou” z „Pięknymi i młodymi”
Prawie pół roku temu (9 grudnia 2023) odebrałam pierwsze egzemplarze mojej książki o rybnickich Żydach. Od tego momentu żyłam z „Pięknymi i młodymi” w rytmie „Misirlou”, który rozpoczyna „Pulp fiction”. Przerobiony przez Dicka Dale’a w 1962 r. utwór idealnie oddaje to, co przez ten czas działo się w mojej głowie, ciele i wszystkim zusammen do kupy dookoła.
I’m ready, let’s go, right here, right now powiedzieli Honey Bunny i Pumpkin. I jak w „Pulpie” wsio zaczęło się od razu od trzęsienia ziemi, a potem było jeszcze bardziej i więcej i nie ustawało. Gdy niby gitara Dale’a przycichała, to było to na ułamek sekundy. Bo w następnej już adrenalina skakała pod czubek czerepu (mojego). „Misirlou” na full, na cały regulator i na okrągło.
Kto nie pamięta tego kultowego kawałka, to tu wklejam link:
Przez te pół roku miałam 10 spotkań autorskich, podpisałam kilkaset książek, udzieliłam iluś tam wywiadów, autoryzowałam dziesiątki artykułów, regularnie waliłam posty na wszystkich swoich profilach Fb, rozmawiałam z niesamowitą ilością ludzi, odebrałam nie wiem ile telefonów, odpisałam na niezliczoną ilość maili, smsów, odebrałam tytuł Człowieka Kultury portalu rybnik.com.pl, spotkałam się z uczniami dwóch liceów, przygotowałam dwoje ośmioklasistów do konkursu, który wygrali i mogli być w sejmie, miałam kilka wizyt potomków rybnickich Żydów w naszym mieście, znalazłam się na Spotifaju (!), przygotowałam z biblioteką wystawę zdjęć rybnickich Żydów, zaczęłam pisać artykuły dla Gazety Rybnickiej, łaziłam na pocztę, by potomkom wysyłać książki a do Orbity by je podpisywać, miałam zoomy z potomkami, no i jeszcze na dodatek musiałam się ciaprać makijażami do sesji fotograficznych jak jakaś Doda. Oczywiście w międzyczasie pracowałam (nawet zawodowo przeczytałam książkę Terlikowskiego co dopiero mi zryło beret), starałam się prowadzić dom (z tym było gorzej), ekshumowałam swoich dziadków (też było ciężko), miałam na głowie 3 koty wymagające atencji, zaniedbałam męża, córkę i tatę (sorry rodzino), ogród i chałupę.
Dziękuję Wam wszystkim za te emocje, słowa, recenzje, spotkania, listy, zdjęcia i wspomnienia. Co udało mi się teraz odtworzyć pokazuję poniżej w galerii (otwiera się po kliknięciu na zdjęcie):
Momentami już mi się emocje uspokajały, gdy Dick Dale zaczynał od nowa napierdalać na swojej gitarze, bo np. ktoś posyłał mi jakieś odkopane foty, które wygrzebał, gdyż przeczytał książkę. Albo gdy nieoczekiwanie na kolejne spotkanie przyleciał z Izraela Doron Priester (czyli w sumie był w Rybniku dwa razy). I dawaj od nowa radość i wzruszenia – wręcz prawie zawał, gdy go ujrzałam w bibliotece. I tak przez te całe pół roku była ze mną fikcyjna pulpa, choć na szczęście bez trupów, to na pewno z plot twistami co chwilę (tu powinnam napisać o nieznanych mi fotach Alfreda Glucksmanna, ale już nie mam siły) 😉
Teraz, po tych 6 miesiącach wyłączam się na 6 dni i mam nadzieję, że będą one w rytmie „You never can tell”. Chuck Berry zamiast Dicka Dale’a. Jadę zwiedzać cmentarze żydowskie Wielkopolski.
P.S. Kocham „Pulp fiction”, Tarantino więc i Misirlou 😆